Świadectwo Cudu ze Starej Wsi

 Kochani, dzisiaj za pozwoleniem Brata Józefa Stanisławskiego, przekazuję Wam przesłane świadectwo cudu dokonanego przez Matkę Bożą Starowiejską.

     "Mam na imię Danuta, mieszkam w Izdebkach na Podkarpaciu. Moja córka Gabriela, wymarzona, śliczna, zdolna dziewczynka, jest moim jedynym dzieckiem. Uczyła się liceum w Dynowie. Raz w tygodniu przesiadała się w Nozdrzcu i tam właśnie jesienią 2008 r. zdarzył się tragiczny wypadek. Przechodząc przez jezdnię, nie zauważyła rozpędzonego tira, który z dużą prędkością uderzył w nią.
    O czternastej odebrałam telefon z wiadomością, że córka uległa wypadkowi i została przewieziona do szpitala w Brzozowie, że jest nieprzytomna, w ciężkim stanie. Jeszcze tego samego dna miała operację głowy. Lekarze nie pozwolili nam na transport córki do szpitala specjalistycznego w Rzeszowie, twierdzili, że umrze w drodze. Kolejny dzień przyniósł pogorszenie stanu zdrowia córki, wówczas lekarze zdecydowali się na przetransportowanie jej do Rzeszowa, mimo iż obawiali się o jej życie.
    Od pierwszej chwili szukaliśmy nadziei w Bogu i modlitwie. Prosiliśmy rodzinę i znajomych o modlitwę, chciałam, aby jeszcze przed pierwszą operacją została odprawiona msza św. w jej intencji, bo bałam się, że w nocy umrze. Pojechałam z mężem do Starej Wsi. Przed mszą św. poszłam do kancelarii parafialnej zamówić mszę św. Ksiądz proboszcz powiedział mi, że owszem, ale za kilka dni, ale widząc moja rozpacz, zapytał o szczegóły i ile mam dzieci. Powiedziałam, że tylko jedno. Pocieszał mnie i powiedział, że jeszcze dziś odprawi mszę św. w prywatnej kaplicy. Całą noc czuwaliśmy na modlitwie, lękając się złej wiadomości.
    Rano przygotowali córkę do transportu. Po dotarciu do rzeszowskiego szpitala trafiła znowu na blok operacyjny. Modliliśmy się cały czas. Lekarz po drugiej operacji powiedział, że stan córki jest agonalny. Czaszka jest połamana, a jej odłamki powbijane do mózgu. Mózg poszarpany, urwana tętnica, z której krew zalała mózg, krwiak usunęli, ale opona mózgowa puchnie i może się w każdej chwili rozerwać. Jest sparaliżowana lewostronnie, złamana żuchwa, a kości oczodołu duże, uszkodzenia stóp. Oddycha za nią respirator. Jest w śpiączce i trzeba czekać.
    Czuwałam przy niej, odchodziłam tylko na mszę św. w kaplicy. Mąż całe dnie siedział w kaplicy i się modlił. Modliliśmy się cały czas: w samochodzie, przy jej łóżku, w nocy i w dzień. Staraliśmy się przeżyć to godnie, nie mieć do Boga pretensji. Sił dodawali też ludzie, bliscy znajomi i zupełnie obcy ludzie. Byłam zaskoczona ludzką dobrocią. Ciągle dowiadywałam się o kolejnych zamówionych mszach św. w różnych miejscowościach, że ludzie się modlą. Wierzyłam, że może nie jesteśmy godni łaski, ale Bóg spojrzy łaskawie na modlitwę ludzi. Później ktoś mi powiedział, że nigdy nie widział takiego zjednoczenia ludzi w modlitwie, takiej walki. 8 grudnia, w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, prosiłam swoich znajomych o modlitwę do Matki Bożej. Wyobrażałam sobie, że te wszystkie modlitwy tworzą taką drogę do nieba i że to nasza jedyna nadzieja.
    Przed jedną mszą św., a zostało ich odprawione około 40 również w Starej Wsi, podszedł do mnie chłopak córki. Trzymał w ręku dwa obrazki Matki Bożej Starowiejskiej. Powiedział, że jego mama bardzo czci Starowiejską Panią i żeby je położyć Gabrysi pod głowę. Tak zrobiłam. Codziennie pielęgniarka kładła go na półce, a ja, gdy przychodziłam, kładłam go pod głowę. Drugi obrazek miałam przy sobie i patrzyłam na niego, odmawiając różaniec.
    Żyła, stan powoli się ustabilizował. Po miesiącu została wybudzona ze śpiączki i odłączyli respirator. Niestety, nie wykazywała żadnych reakcji. Miała nieruchome źrenice, była karmiona przez sondę. Mijały dni, lekarze mówili, że to roślinka, żeby ją zabrać do Brzozowa, bo mamy daleko jeździć. Zaczęłam zauważać małe zmiany, ale lekarze twierdzili, że tylko mi się wydaje.
    Któregoś dnia przyszedł kryzys. Dostała gorączki, 41 stopni, przez trzy dni lekarze nie mogli znaleźć przyczyny. Mówili, że to chyba bakteria, nie mogli dobrać antybiotyku. W trzecim dniu wieczorem stan był znowu ciężki, widziałam jak cierpi, próbując złapać oddech. Powiedziałam wtedy Bogu, że jeśli na tyle nadziei, walki, małych zwycięstw ona znowu jest umierająca, to przyjmuję Jego wolę.
    Rano gorączka nagle ustała. Zaczęło się poprawiać. Z OIOM-u przenieśli córkę na oddział rehabilitacyjny. Nie chodziła, nie jadła, nie mówiła, ale z dnia na dzień działy się cuda. Ku zdziwieniu lekarzy stan córki szybko się poprawił. Zabraliśmy ją do domu. Zwolniłam się z pracy i zajęłam rehabilitacją. Uczyła się chodzić, mówić, nie umiała pisać, czytać, mówiła tylko jedno słowo, którym się posługiwała w całej rozmowie. Specjaliści straszyli, że może tak zostać, ale i to minęło. Całymi dniami pracowaliśmy z mężem nad jej rozwojem umysłowym i fizycznym. Było wiele załamań, ale też ufności w Boże Miłosierdzie. Lekarze byli zdziwieni postępami.
    Córka zdała maturę i rok po wypadku zaczęła studia. Ukończyła je i jeszcze trzy kierunki podyplomowe. Pracuje w szkole, jako polonistka i logopeda oraz prowadzi zajęcia terapeutyczne z dziećmi autystycznymi. Wyszła za mąż i prowadzi zwyczajne życie.
    Gdyby ktoś mi powiedział po wypadku, że to się tak zakończy, nigdy bym nie uwierzyła. Od 13 lat chodzę z pielgrzymką pieszą do Częstochowy, bo taka była moja obietnica. Odwiedzam Matkę Bożą Starowiejską i dziękuję Jej za życie i zdrowie mojego dziecka. Dziękuję Bogu, rodzinie i wszystkim ludziom, których dane mi było spotkać w tamtych dramatycznych chwilach, za modlitwę, pomoc i wsparcie duchowe."

Danuta z Izdebek